Του
ΜΑΞΙΜΟΥ ΧΑΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥΒουλευτή ΝΔ Λαρίσης, πρώην Υπουργού
Ενώ οδεύουμε προς τις ευρωεκλογές, πρέπει, δυστυχώς, να παραδεχθούμε ότι το ευρωπαϊκό όραμα έχει από καιρό αρχίσει να ξεθωριάζει. Η εικόνα μιας ενιαίας, ισχυρής, δημοκρατικής, ελεύθερης Ευρώπης, οδηγού και φάρου για ολόκληρο τον κόσμο, δεν συνεπαίρνει τους ευρωπαίους πολίτες με την ίδια ένταση όπως στο παρελθόν.
Οι τάσεις του ευρωσκεπτικισμού εντείνονται ακόμη και στον άλλοτε ευρωπαϊκό πυρήνα. Διαπιστώνουμε αύξηση των ποσοστών των λαϊκιστικών και ακραίων κομμάτων σε χώρες όπου αυτό θα μας φαινόταν αδιανόητο πριν από κάποιες δεκαετίες. Για παράδειγμα, η δυναμική του AFD στη Γερμανία ή η πρωτιά που φαίνεται να διεκδικεί στις ευρωεκλογές του Ιουνίου το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία. Τα ίδια φαινόμενα τα παρατηρούμε και σε πολλές άλλες χώρες, ενώ νωπή είναι η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την ΕΕ, με το περίφημο BREXIT.
Ταυτοχρόνως, βλέπουμε μια ΕΕ που αδυνατεί να εκφράσει τον δικό της συνεκτικό λόγο στην παγκόσμια σκακιέρα, σε μια εποχή που κυριολεκτικά ο κόσμος έχει πάρει φωτιά. Το κενό μιας ξεκάθαρης ευρωπαϊκής πολιτικής αποκαλύφθηκε περίτρανα τόσο στα τεκταινόμενα της Μέσης Ανατολής όσο, βεβαίως, και στον πόλεμο στην Ουκρανία, δηλαδή όχι απλώς στην «αυλή» της αλλά σχεδόν μέσα στο «σπίτι» της. Η ταύτιση με τις ΗΠΑ, μετά τη ρωσική εισβολή, αποτέλεσε μια διέξοδο, η οποία όμως τίθεται εν αμφιβόλω με την προοπτική της επιστροφής του αμφιλεγόμενου Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Η αίσθηση που κυριαρχεί είναι ότι η Ευρώπη παραμένει μια ατελής ένωση, καθώς δεν διαθέτει τα αυτονόητα, δηλαδή μια κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας.
Βεβαίως, όλων αυτών έχει προηγηθεί μια πτώση του βιοτικού επιπέδου των ευρωπαίων πολιτών, και ιδιαίτερα της μεσαίας τάξης, που οφείλεται και στη μεταφορά της οικονομικής δραστηριότητας σε χώρες της Ανατολής. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, καθώς κατά τη διάρκεια της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης, που οδήγησε στα Μνημόνια και στην ευρωπαϊκή επιτροπεία, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι οι εταίροι μας και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών μάς αντιμετώπιζαν με τιμωρητική διάθεση.
Επιπλέον, ρήγματα στην κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση προκλήθηκαν από την έλλειψη ουσιαστικής αλληλεγγύης προς τον Ευρωπαϊκό Νότο στην αντιμετώπιση των μεγάλων μεταναστευτικών εισροών. Εικόνα, βεβαίως, άκρως απογοητευτική από μια Ένωση που στοχεύει στην εμβάθυνση και στην ολοκλήρωσή της.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Ευρώπη πάσχει από έλλειμμα οραματικών ηγεσιών. Σε αντίθεση με τους πατέρες του ευρωπαϊκού οράματος, όπως ήταν ο Σαρλ ντε Γκολ, ο Κόνραντ Αντενάουερ ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, οι περισσότεροι πολιτικοί ταγοί σήμερα έχουν μια στενή οπτική των πραγμάτων.
Δεν πρέπει να παραβλέπουμε, όμως, ότι η Ευρώπη, παρ’ όλες τις αδυναμίες της, εξακολουθεί να θεωρείται ο «Κήπος της Εδέμ» για όλους τους κατατρεγμένους του κόσμου. Κι αυτό γιατί δεν διαθέτει μόνο υποδομές και Κοινωνικό Κράτος -έστω συρρικνούμενο- αλλά και δημοκρατία, πολυφωνία, ελευθερία του Τύπου, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό το ανεκτίμητο κεκτημένο οφείλουμε, επομένως, να το υπερασπιστούμε σήμερα και να το διευρύνουμε αύριο.
Και το πρώτο βήμα για αυτό είναι η επιλογή σοβαρών και καταρτισμένων προσώπων για να μας εκπροσωπούν στις Βρυξέλλες. Το Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι πασαρέλα διασήμων αλλά στίβος σκληρής πολιτικής δράσης, καθώς οι αποφάσεις που λαμβάνονται εκεί έχουν σοβαρό αντίκτυπο στη ζωή μας. Αν θέλουμε, λοιπόν, μια άλλη Ευρώπη, και μέχρι αυτή να γίνει πραγματικότητα, ας ξεκινήσουμε από τις σωστές επιλογές στις εκλογές της 9ης Ιουνίου.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Μ. Χαρακόπουλος στο “Π”: Το πρώτο βήμα για μια άλλη Ευρώπη
Μ. Ξενογιαννακοπούλου στο “Π”: Το κρίσιμο μήνυμα των ευρωεκλογών
Θ. Φωτίου στο “Π”: Οι ευρωεκλογές και η ελληνική στεγαστική κρίση
Άννα Ευθυμίου στο “Π”: Κρίσιμη η ενθάρρυνση της συμμετοχής των νέων στις ευρωεκλογές και στα κοινά
Β. Οικονόμου στο “Π”: Στις ευρωεκλογές δεν ψηφίζουμε μόνο για την Ευρώπη